Adam Mickiewicz to polski poeta, działacz polityczny , publicysta, tłumacz, filozof, działacz religijny, organizator i dowódca wojskowy oraz nauczyciel akademicki. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasinskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu oraz literatury polskiej. Mickiewicz zaliczany jest do tzw. Trzech Wieszczów. Był wybitnym twórca dramatu romantycznego w Polsce. Zarówno w ojczyźnie jaki i w Europie Zachodniej porównywano go do Goethego i Byrona. Mickiewicz znany jest przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz. Mickiewicz był poeata narodowym Polski, Litwy i Białorusi.
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Nowogrodku (miasto na Białorusi). Był synem Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj, adwokata sądowego w Nowogrodku i komornika mińskiego, oraz Barbary z Majewskich, córki ekonoma z pobliskiego Czombrowa. Jego braćmi byli Aleksander i Franciszek Bronisław Mickiewiczowie. W latach 1807-1815 uczesczal do dominikańskiej szkoły powiatowej w Nowogrodku. W 1812 roku ciężko się rozchorował, zmarł jego ojciec, a przez Nowogrodek przeszły wojska napoleońskie maszerujące na Rosję.
W 1815 roku Mickiewicz udał się na studia do Wilna, gdzie studiował nauki humanistyczne na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim- czołowej uczelni dla ziem Rzeczypospolitej przejętych przez Imperium Rosyjskie. Mickiewicz podjął studia na Wydziale Nauk Fizycznych i matematycznych, uczęszczając jednocześnie na wykłady Wydziału Nauk Moralnych i Politycznych oraz Literatury i Sztuk Wyzwolonych. Trudna sytuacja materialną zmusiła go do podjęcia nauki w uniwersyteckim Seminarium Nauczycielskim, co gwarantowało później zatrudnienie w szkołach carskich. Studia ukończył w 1819 roku że stopniem magistra.
W czasie studiów Mickiewicz wraz z Tomaszem Zanem i grupa przyjaciół założył Towarzystwo Filomatyczne, które z czasem przekształciło się w spiskową organizację narodowo-patriotyczna. Głównym zadaniem organizacji była praca edukacyjno-patriotyczna, która miała na celu kształtowanie polskiej młodzieży wileńskiej tamtego okresu. Działania organizacji Mickiewicza nie uszły uwadze carskich służb policyjnych. Pod koniec lat 20. XIX wieku Mickiewicz przeżył również wielką i niespełniona miłość do Maryli Wereszczakowny, której owocem są wiersze Do M… i Do przyjaciół posyłając im balladę “To lubie”.
W 1819 Mickiewicz rozpoczął pracę jako nauczyciel w gimnazjum w Kownie, gdzie mieszkał do 1823 roku. Mickiewicz był członkiem masonerii, początkowo w stopniu czeladnika. W 1823 roku został aresztowany i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie, a następnie został skazany na zesłanie w głąb Rosji na posadę nauczyciela za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach. Mickiewicz mógł wybrać lokazlizacje. Przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie oraz na Krymie. Utrzymywał kontakty z poeatami rosyjskimi takim jak Aleksander Puszkin, Aleksiej Chomiakow i Wsilij Żukowski.
Cały okres patriotycznej młodości wilensko-kowieńskiej zaoowocowal później napisanymi w Dreźnie, Dziadami cz. III. Następnie Mickiewicz podróżował po Europie. Odwiedził między innymi Niemcy, Włochy i Szwajcarię. Udał się również do ogarniętego powstaniem Królestwa Polskiego, lecz ostatecznie pozostał w Dreźnie do 1832 roku. Z Drezna udał się do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Był członkiem Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich w Paryżu. Ożenił się tam też z Celina Szymanowska, z która miał szecioro dzieci.
W 1855 roku podczas wojny krymskiej, Mickiewicz wyjechał do Stambulu, aby tworzyć oddziały polskie, a także złożony z Żydów Legion Żydowski do walki z Carską Rosja. Mickiewicz zmarł nagle w Stambule podczas epidemii cholery. Po śmierci Mickiewicz spoczął we Francji, natomiast 4 lipca 1890 roku jego ciało zostało przeniesione na Wawel.